Шеърхо аз Абуали ибни Сино
Аз қаъри гили сиёҳ то авҷи Зуҳал,
Кардам ҳама мушкилоти гетиро ҳал.
Берун ҷастам зи қайди ҳар макру ҳиял,
Ҳар банд кушода шуд магар банди аҷал.
***
Бо ин ду – се нодон, ки чуунин медонанд,
Аз ҷаҳл, ки донои ҷаҳон ононанд.
Хар бош, ки ин ҷамоъа аз фарти харӣ,
Ҳар к-ӯ на хар аст, кофираш мехонанд.
***
Куфре чу мане газофу осон набувад,
Маҳкамтар аз имони ман имон набувад.
Дар даҳр чу ман якеву он ҳам кофир,
Пас дар ҳама даҳр як мусалмон набувад.
***
Май душмани масту дӯст бо ҳушёр аст,
Андак тарёку беш заҳри мор аст.
Дар бисёраш мазаррати андак нест,
Дар андаки ӯ манфиъати бисёр аст.
***
Бо душмани ман чу дӯст бисёр нишаст,
Бо дӯст набоядам дигар бор нишаст.
Парҳез аз он шакар, ки бо заҳр омехт,
Бигрез аз он магас, ки бо мор нишаст.
***
Чун пир шудӣ кори ҷаҳон натвон кард,
Пирит ба кофирӣ ниҳон натвон кард.
Дар зулмати шаб ҳар он чи кардӣ, кардӣ,
Дар равшании рӯз ҳамон натвон кард.
***
Зулфи ту чу афъӣ пайи шар мегардад,
Донӣ, паси пуштат зи чӣ бар мегардад.
Чун дид, ки лаъли ту зуммурад дорад,
Афъӣ шуду дар кӯҳу камар мегардад.
***
Чун ноз рухе зи нур пурмоя кӣ дид?
Густурда ба рӯз – бар зи шаб соя кӣ дид?
Бар тавба — бар аз гуноҳ пироя кӣ дид,
Имону нифоқи ҳар ду ҳамсоя кӣ дид?
***
Рухсори туро лолаву гул бор кӣ дод?
В-он сунбули навруста ба гулнор кӣ дод?
В-он рӯз ба дасти он шаби тор кӣ дод?
В-он ёри сазоро ба сазовор кӣ дод?
***
Эй шаб, накунӣ ин ҳама пархош, ки дӯш,
Рози дили ман макун чунон фош, ки дӯш.
Дидӣ, чӣ дароз буд дӯшина шабам,
Ҳон, эй шаби васл, он чунон бош, ки дӯш.
***
Се чиз бибурд аз се чизи ту мисол,
Аз рух гулу аз лаб мулу аз рӯй ҷамол.
Се чиз бибурд аз се чизам ҳама сол,
Аз дил ғаму аз рух наму аз дида хаёл.
***
Гуфтам, ки чаро чу абр хунборонам,
Гуфт: — аз пайи он ки чун гул хандонам.
Гуфта, ки чар обе ту чунин гирёнам?
Гуфт: аз пайи он ки ту танӣ ман ҷонам.
***
Гар зулфи ту солу моҳ ларзон будӣ,
Анбар ба баҳо ҳамеша арзон будӣ.
В-ар на рухи ту ба зулф пинҳон будӣ,
Рӯзу шаб аз ӯ ба нур яксон будӣ.
***
Дар парда сухан нест, ки маълум нашуд,
Кам монд зи асрор, ки мафҳум нашуд.
Дар маърифатат чу нек фикре кардам,
Маълум шуд, ки ҳеҷ маълум нашуд.
***
Рафт он гӯҳаре, ки буд пирояи умр,
В-овард замона тоқи сармояи умр.
Аз мӯйи сапедам сари пистони умед,
Бингар, ки сиёҳ мекунад дояи умр.
***
З-он, ки аз ҷаҳон фурӯ монӣ фард,
Он беҳ, ки набоядат пушаймонӣ хвард.
Имрӯз бикун, чу метавонӣ коре,
Фардо чӣ кунӣ, ки ҳеҷ натвонӣ кард.
***
Ку дил, ки донад нафаси асрораш,
Ку гӯш, бишнавад даме гуфтораш.
Маъшуқ ҷамол менамояд шабу рӯз,
Ку дида, ки то бархӯрад аз дидораш.
***
Бингар зи ҷаҳон чӣ тарф барбастам – ҳеҷ,
В-аз ҳосили айём чӣ дар дастам – ҳеҷ.
Шамъи тарабам гир, чу биншастам – ҳеҷ,
Худ ҷоми ҷамам гир, чу бишкастам – ҳеҷ.
***
Бигсист фалак, чу иқд дурдонаи субҳ,
Пур дурри хушоб кард паймонаи субҳ.
Ӯ низ чу ман асиру шайдо гашта,
К-эй ошиқи шомгоҳу девонаи субҳ!