Ҳикояе дар бораи Ҳорунаррашид

Оварданд. ки вақте Ҳорунаррашид хобе дида буд,ки
дандонҳои Ӯ рехта буд ва аз даҳон берун афтода. Аз
муъаббирс пурсид.

Гуфт: «Зиндагии амиралмўъминин дароз бод, ки ақрабои
ту бимиранд». Ҳорун бағоят биранҷид ва бифармуд, ки Ӯро
сад чўб бизананд ва муъаббири дигар ҳозир оваранд ва аз
вай пурсид.

Ў гуфт: «Далел кунад, ки амиралмўъмининро умр дароз
хоҳад буд ва дар давлат ва хилофат беш аз ақрабо зиндаги
ёбад»

Ҳорунаррашид хушдил шуд, гуфт: «Ҳамон чиз ҳақ аст, ки
ӯ гуфт, валекин ин адаб нигоҳ дошт. Ва ба иборае хуб гуфт»

Пас, бифармуд, то ӯро сад динор бидоданд ва агарчи

Таъбири ҳар ду кар се як буд, аммо чун яке сухан беадабона
гуфт, хуб адаб хўрд.

(Муҳаммад Авфӣ)